FleurVertelt

“Jongens huilen niet” “Stel je niet zo aan” “Wees een grote meid” zijn opmerkingen die ik vaak hoor. Als ik door de stad loop, als ik op het werk ben (Klimpark in&outdoor Pinokkio), als ik naar vriendinnen fiets. Het zijn vaak ouders of verzorgers die dit tegen hun kinderen zeggen, maar waarom? Huilen mag.

Laatst keek ik op Pinterest en zag ik een mooie quote over wat als de wereld nou eens omgekeerd zou zijn? En daarmee bedoel ik niet het Noorden naar het Zuiden en andersom, maar het leven beginnen bij de dood. Ingewikkeld hé? Ik heb er een tekst over geschreven, een variant op een al bestaande soortgelijke tekst. Wanneer je het leest zal je begrijpen wat ik bedoel.

Daar sta ik dan. 09:15, maandagochtend. "Gegenee is met MOB vertrokken". Ik kijk haar niet begrijpend aan. "MOB?" "Met Onbekende Bestemming". Ik schrik. Waarom is hij vertrokken? Met wie? Waar heen? Allemaal vragen, maar ik zeg niks. Ik pak een spatel uit het pannetje wat voor mijn neus staat. Negeer het meisje wat aan mijn broek trekt en compliment een ander kind die klaar is met haar raamschildering.

Ik hoor het regelmatig, 'tijd is geld'. Alles moet snel snel snel. Voor we het weten is de dag alweer om. En wat hebben we de hele dag gedaan? Gewerkt. En waarvoor hebben we gewerkt? Juist, voor het geld. We doen veel te weinig leuke dingen want dat kost tijd. En geld. Want tijd is geld. Vreselijk toch?

Hoi. Ik ben Mohammed. Ik ben al een grote jongen. Ik ben vier jaar, maar ik kan nog veel verder tellen. Wel tot tién, want ik heb tien vingers, net als jij. Ik woon in het AZC. Dat lijkt op een hotel, zo groot is het gebouw. Ik woon daar samen met papa, mama en mijn zus. We hebben allemaal een eigen bed. Mijn bed heeft een hele grote deken. Soms word ik wakker midden in de nacht, dan ga ik er hélemaal onder liggen. De deken beschermt mij tegen het gevaar.