Huilen mag

Natuurlijk ken ik de kinderen niet. En weet ik de redenen van het huilen niet. Kinderen kunnen zich goed aanstellen, goed huilen om niks. Maar daarbuiten, huilen mag. Eerlijk is eerlijk, ik huil ook wel eens, soms juist over hele kleine dingen. Iets wat voor mij een groot probleem kan zijn, hoeft voor een ander geen probleem te zijn.

Ik zal het uitleggen. Neem als voorbeeld mijn stage. De vluchtelingen huilen omdat ze terugmoeten naar eigen land. Iets wat een onwijs groot probleem is natuurlijk. Ik huil omdat ik worstel met wat ik wil gaan studeren, of waar ik volgend jaar stage wil lopen. Mijn probleem is voor de vluchtelingen een lachertje, maar dat betekent niet dat ik me aanstel. Voor mij is het wel een groot probleem. Zo is voor een vierjarige het kwijtraken van zijn nieuwe schep een groot probleem. Terwijl dat voor mij natuurlijk wel een lachertje is. We hebben allemaal eigen redenen om af en toe te huilen, en dat is helemaal niet erg.

Laatst hadden we een nieuw jongetje op stage. Hij was nog maar een week in Nederland en verstond dus nog geen woord van onze taal. Om 08:30 bracht papa hem naar school en nadat ze elkaar een dikke knuffel gaven verliet papa het lokaal. Het jongetje rende achter hem aan, begon te huilen en riep zijn vader. Nogmaals nam papa afscheid van zijn zoon en hij duwde het jongetje bij mij in handen. Ik hield mijn armen om hem heen en zei “doei papa, tot vanmiddag”. Het jongetje zag zijn vader weglopen, maar in zijn hoofd ging zijn vader voorgoed weg. Hij snapte niet dat papa hem weer zou ophalen. Hij huilde, hij schreeuwde, hij sloeg. Hij spuugde, hij kneep, en uiteindelijk lag hij languit op de grond. Het is heftig om een kind zo in paniek te zien. Pure angst. Na een minuut of drie werd hij iets rustiger. Ik nam hem op schoot en aaide hem over zijn bol. En in plaats van dat ik zei “stel je niet zo aan” zei ik “huilen mag”. Het jongetje verstond me niet, maar hij begreep me wel.

Net als toen we aan het buitenspelen waren. Een meisje viel van het klimrek af, en schaafde haar knie aan de harde tegels op de grond. Ze stond snel op, keek me verschrikt aan en ik zag de tranen in haar ogen staan. Ze wreef met haar hand over de pijnlijke plek en ik liep naar haar toe. Ik zei niet “wees een grote meid” want het kind is vier en mag huilen als ze pijn heeft. In plaats daarvan gaf ik haar een dikke knuffel en er liepen in stilte wat tranen over haar rode wangetjes. “Het is oké, huilen mag”. En na de knuffel en de traantjes speelde ze lekker verder.

Van 12:30 tot 13:30 slapen de kinderen op mijn stage. Laatst was er een jongetje die uit het niets begon te schreeuwen. Zijn ogen bleven dicht, maar zijn mond bewoog. Nadat ik en mijn stagebegeleidster elkaar verschrikt aangekeken hadden begon hij wat heen en weer te rollen en harder te gillen. Het arme kind had een nachtmerrie. Ik ging naar hem toe en schudde hem voorzichtig wakker. Hij opende geschrokken zijn ogen en keek me aan. Hij zag me niet. Hij zat nog midden in zijn nachtmerrie. Ik aaide hem over zijn wang en sprak een aantal keer zijn naam uit. Gelukkig, hij zag me. Hij hoorde me. Ik tilde hem op en hij kroop veilig tegen me aan. Zijn trillende ademhaling en bezwete koppie maakten mij verdrietig. Toen ik hem aankeek zag ik dat hij huilde. Ik zei “huilen mag” in plaats van “jongens huilen niet”.

Wat probeer ik te zeggen? Huilen mag. Het is juist goed. Voel je je kut, is er iets gebeurt waar je verdrietig van word, of waar je boos van word, gooi het eruit. Het is zeker niet leuk om te huilen, maar het helpt wel. Want je tranen zijn je pijn wat je niet uit kunt spreken.