Dit gedicht gaat over de angst die je kan hebben voor de stem in je hoofd. We hebben hem allemaal, de stem. En hoe dan ook, hij gaat niet weg. Hij volgt je overal waar je gaat. Overdag, maar ook als je s' avonds in bed ligt. Persoonlijk ben ik echt een denker en duurt het minimaal een uur voordat ik slaap, misschien kan je je daarin herkennen.
Quietness of the dark
Now it is already night,
The darkness surrounds me.
Where I watch and where I look,
I can’t even see.
The darkness feels so quiet,
It won’t make a sound.
But while I think I hear nothing,
This creepy voice just sticks around.
This voice isn’t the dark that speaks,
It isn’t the quietness too,
It is the voice inside my head,
Do you have a whisper too?
It tells me about the good and bad,
And all the things I need to do.
It makes the darkness feel scared,
It won’t let me think about you.
So now I close my eyes,
And lay my head down.
Slowly the voice will disappear,
In the quietness of this town.
This voice is my own,
And I don’t wanna hear it.
That is why I don’t like darkness,
Not even just a tiny bit.
By: Fleur Ehmen
Maak jouw eigen website met JouwWeb